Terra galega, morriña de ti.

Esquecinme se debería lembrarte en branco e negro ou se pola contra tería que facelo a toda cor. E de tanto cavilar caín na conta de que o mellor era borrarte deste recuncho de tarde. Prefiro que non se poña o sol, que desapareza o café do mundo, ou, o tabaco, e que a poesía non fale do teu nome, tan só por non volver ollarte. O doado deste relato foi cando non doías, cando non durmía cavilando en ti, e rozar os meus cóbados coas miñas pernas o sentar na praza do centro da cidade, non me facía tremer de lembranzas. Compliqueino todo un pouco cando decidín seguirche o paso, aínda que correras a toda presa, aínda que non tornaras a vista atrás. Cando tiven que obligarme a non abrazarte ó durmir pra non desexar quedar así toda a vida. Dende o intre no que pisei a túa cama, dende que contei con pasos mudos a distancia da túa nuca a lúa soupen que eras un pouco galego, que empezabas a doer. E que unha muller fai tempo dixérache que en min, mesmo moras. E sabías a eses puros da Habana pasada a guerra, e o retornar dos homes a praia, e cheirabas a amorodos, e tiñas os ollos escuros pra o resto do mundo, menos pra min, que ó sol das doce soupen que eran verdes, aló o fondo, coma os campos da miña terra. Saraiba, porque és saraiba e non choras de todo, en min estás e ti es todo. Pero só soupen que eras de ser galego cando tiven que marchar, e sentín morriña, lembreime da miña avoa que sempre decía, como se di no pobo, que a terra tira.